Betty Crocker is (was, was nooit) een echt persoon. Ze is een personage. Een zelfverzekerde keukenmaker / reclame-amalgaam uitgevonden door General Mills in 1921 om bakrecepten en dus meer meel te verkopen.
Features
| Taal | Engels |
| Bindwijze | Spiraalgebonden |
| Druk | Facsimile of 1950 ed |
| Verschijningsdatum | oktober 1998 |
| Afmetingen | Afmeting: 26 x 21,6 x 5,1 cm |
| Aantal pagina's | 456 pagina's |
| Illustraties | Met illustraties |
| Auteur | Betty Crocker |
| Redacteur | Betty Crocker |
| Uitgever | Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company |
| Extra groot lettertype | Nee |
| Gewicht | 1468 g |
| Studieboek | Nee |
| Verpakking breedte | 237 mm |
| Verpakking hoogte | 60 mm |
| Verpakking lengte | 259 mm |
Engels | Druk: Facsimile of 1950 ed | Spiraalgebonden | 9780028627717 | 456 pagina's
Actrices hebben haar ooit geportretteerd op radioshows en op televisie, waarbij ze de vragen beantwoordden en de problemen van echte huisvrouwen uit het midden van de eeuw oplossen. Maar Betty zelf is een fictieve creatie, een creatie die opdoemt boven de Amerikaanse culturele identiteit als de hallucinatie van een huisvrouw van het favoriete stripfiguur van haar kinderen (dat toevallig een geweldig recept voor koekjes heeft).
Een facsimile herdruk van de Betty Crocker’s Picture Cook Book uit 1950 was een van de eerste kookboeken die ik ooit zelf heb gekocht. Zoals het kookboek zegt: “Eetgewoonten zijn misschien veranderd sinds 1950, maar de goede herinneringen aan het delen van heerlijke recepten uit dit kookboek blijven hetzelfde.” Voor een groot deel van de vorige eeuw vertrouwden veel Amerikaanse vrouwen (en ik bedoel vrouwen) op vertrouwde kookboeken om hun keukens te runnen en hun gezin te voeden.
Deze boeken zijn tegenwoordig anders geschreven dan kookboeken. Als je maar één kookboek had, moest het tenslotte alles uitleggen wat je zou moeten weten: koken voor gezelschap en hoe je zieke kinderen te eten geeft, hoe je een wekelijks maaltijdplan maakt en hoe je een verjaardagstaart berijpt, koken met een beperkt budget en wat te doen met overgebleven eiwit.
Er zijn natuurlijk nog steeds kookboeken die ingaan op de menselijke behoefte om elke dag het avondeten op tafel te zetten. Maar vaker wel dan niet zeggen de kookboeken die we vandaag bezitten meer over wie we denken te zijn dan hoe we eigenlijk koken. In 1950 weerspiegelden kookboeken de verwachting dat moeder op tafel zou eten als vader thuiskwam van zijn werk, koekjes op tijd gebakken voor de uitverkoop van junior baksels, en dat alles efficiënt, binnen het budget en met een glimlach. Deze vrouwen hadden krachtpatsers voor kookboeken nodig. Een huisvrouwensuperheld die 24 uur per dag bereikbaar is. Ze hadden Betty Crocker nodig.
Ik ga echter niet doen alsof elk recept in Betty Crocker’s Picture Cook Book een homerun is. Er zijn recepten voor sterk verouderd eten: meer jello-salades dan iemand ooit nodig zou kunnen hebben, allerlei soorten hambroden, een tonijnschotel die kaascrackers gebruikt in plaats van noedels. (Dat laatste klinkt eigenlijk alsof het potentieel heeft, maar misschien ben ik dat gewoon.)
De moderne thuiskok die in de Betty Crocker uit 1950 duikt, moet met een scherp oog lezen en dienovereenkomstig recepten selecteren; Betty houdt veel beter stand bij de klassiekers dan bij haar meer avontuurlijke gerechten. Laat me niet eens beginnen aan haar “internationale” uitstapjes naar curries en iets dat “Spaghetti Oriental” heet.
Maar voor de recepten ben je hier niet echt. Wat moderne thuiskoks van Betty moeten leren, is niet hoe ze een gemene mac ’n cheese moeten maken (maar ga er zeker voor). Ze moeten iets leren dat hun moeders en grootmoeders en overgrootmoeders op school hebben geleerd: Home Ec.
Elk hoofdstuk in dit spiraalgebonden kookboek begint met een korte les over de overkoepelende theorie van de huishoudkunde achter de gerechten erin. Het hoofdstuk over vlees en vis begint bijvoorbeeld met een overzicht van de meest economische manier om vlees te kopen: in bulk. Snijd een gigantisch varkensgebraad doormidden; gebruik de helft ervan als braadstuk voor de ene maaltijd, snijd er karbonades uit voor de andere en snijd de rest in blokjes om te roerbakken. Het hoofdstuk over glazuur (ja, er is een heel hoofdstuk over glazuur) legt uit hoe je “een 2-laagse schoonheid kunt gebruiken om meer en lekkerdere stukken te krijgen”. Een tabel in het hoofdstuk groenten legt uit hoeveel van elke soort groente je moet kopen voor vier porties (1 pond sperziebonen, een grote aubergine) en of ze het beste geroosterd, gestoomd of gebakken kunnen worden. Zeg me dat dit geen nuttig advies is.
Net als de recepten is een deel van de adviezen gedateerd. Vooral het voedingsadvies: Betty raadt je aan “maaltijden in evenwicht te brengen door voedingsmiddelen uit de 7 basisgroepen op te nemen”, waarvan er één boter en versterkte margarine is. Betty Crocker’s Picture Cook Book zal waarschijnlijk het nuttigst zijn voor gematigde tot gevorderde thuiskoks die tussen de regels door kunnen lezen.
Ik vermoed echter dat degenen die in Betty’s verzonnen wereld van de perfectie van huisvrouwen uit de jaren 50 duiken, beloond zullen worden met kennis die echte problemen oplost. Tegenwoordig helpen mama en papa in de keuken, maar iedereen verwacht elke avond een diner op tafel, op tijd en binnen budget.
Betty’s niet-bestaan, haar onmogelijke spook van perfectie, zorgde ervoor dat ze een betrouwbare bron voor een generatie kon zijn. Geen enkele echte vrouw zou immers zo efficiënt een huishouden kunnen leiden. Echte thuiskoks, toen en nu, zijn rommelig: soms bevatten hun koelkasten rotte melk of raken ze halverwege de cake zonder suiker. Maar Betty vergeet nooit een verjaardag; ze heeft zelfs voor elke maand van het jaar een andere verjaardagstaart.
